Is dit nu een huilbaby?

“Is het oké als ik nog even blijf rechtstaan? Ik vrees dat we elkaar anders niet gaan verstaan, ’t is ​nogal een ‘huilbaby’,” zegt mama verontschuldigend wanneer ze met haar dochtertje op de arm mijn praktijkruimte binnenstapt. Wiegend en troostend probeert ​ze tevergeefs het tutje in de mond van haar dochtertje te krijgen. Liese (6 weken) spartelt fel en gooit zich ‘boos’ achteruit.

Door Anja Caers, baby-osteopaat

​Huilbaby?

“Ik weet echt niet wat ik fout doe,” zegt mama een beetje wanhopig. “Liese huilt de hele dag, of ik haar nu vasthoud of niet. Als ik haar de borst geef, stopt ze eventjes, maar even later begint alles weer opnieuw. ​​Is dit nu wat bedoeld wordt met een huilbaby, of is er ​echt iets aan de hand?”

​Mama​ vertelt

Wanneer ik informeer naar ​de geboorte, antwoordt mama dat de bevalling best oké verliep. “​Mijn uitgerekende datum viel op een zaterdag, maar ​met ​een verlengde weekend voor de boeg ​werd de geboorte die vrijdag ingeleid. Ik kreeg een infuus en na een tijdje werden ​​de vliezen ​gebroken. De weeën waren pittig, maar ​van zodra ik een epidurale verdoving ​kreeg viel het allemaal goed mee.”

Toen ik ​​vroeg of het persen vlot verlopen was, ​antwoordde mama dat er ​​op de buik ​​was meegeduwd​ en ook een zuiger werd gebruikt. Liese had de navelstreng rond de nek en draaide zich als sterrenkijker, waardoor ze even vast kwam zitten.​ “Na de geboorte ​​had Liese een grote zwelling op haar hoofdje, maar na een dag of 10 was daar niets meer van te zien”, ​gaf mama nog mee.

Liese vertelt

Als Liese wat later in mijn handen ligt, voel ik hoe de angst nog in haar kleine lijfje zit. Haar hele wezen lijkt te ‘vluchten’, wanneer ik mijn handen op bepaalde zone’s leg. Ik neem de tijd om haar te laten aarden… Voel hoe ze langzaam terugkomt in haar lijfje en werk zacht op de gevonden spanningen.

​Ik vertaal

​Zorgvuldig zoek ik naar mijn woorden, weet dat wat ik wil bespreken, wel eens hard bij mama kan ​aankomen… Wanneer ik ​haar zal vragen om de geboorte te bekijken vanuit het perspectief van haar dochtertje.

• Hoe het voor Liese gevoeld moet hebben, om zonder enige waarschuwing of teken vooraf plots uit mama’s buik te worden gedwongen en de beschermende vruchtzak te voelen leeglopen. Was ze hier al klaar voor? Had ze al een teken gegeven? Of ​​had ze misschien nog een weekje (of 2) extra nodig?​
• Hoe ze vervolgens in haar eentje de weg moest banen, ​zonder ​hulp van mama, gezien ​de epidurale verdoving.
• Hoe het geboortekanaal ​versmalde door de noodzakelijke rugligpositie en ​de zwaartekracht haar tegenwerkte, ​waardoor ​Liese in een foute positie draaide.
• Hoe het hoofdje ​vervolgens veel meer druk moest opvangen.
• Hoe het ​moet gevoeld hebben​ toen handen van buitenaf haar met kracht door de nauwe doorgang forceerden, terwijl de navelstreng steeds strakker rond haar nekje sloot, waardoor ze minder zuurstof kreeg. ​
• Hoe ze niet kon schreeuwen dat ze bang was, niet kon vragen om te stoppen ​omdat het pijn deed, niet kon tegenhouden ​dat de zuiger op haar hoofdje werd geplaatst en er met kracht aan haar tere hoofdje ​werd getrokken.

​Dunne scheidslijn

Ik ​​​wik en weeg mijn woorden, kalibreer de reacties van mama en ​kies ervoor om sommige dingen ​nét iets zachter aan te brengen… Het is een dunne scheidslijn.

Enerzijds weet ik hoe belangrijk het is dat ​mama het verhaal begrijpt ​​waar ​haar dochtertje ​met haar hele lijfje uiting van geeft. Dat Liese zich pas dàn – als mama haar ​toelaat dit verhaal te ‘vertellen’ – veilig genoeg zal voelen om het los te laten, beetje bij beetje. ​

Anderzijds wil ik mama niet bruskeren of zich schuldig ​laten voelen.
Dit ​gaat ook echt niet over ‘schuld’.

​Tranen

Dankbaar stel ik vast dat mama hiervoor openstaat, niet van me verwacht dat ik zonder meer haar baby ‘fix’. Tranen stromen als we hier rondwerken. Gevoelens komen nu in alle heftigheid naar boven: onmacht, angst, boosheid, schuldgevoelens, verdriet… Emoties worden getransformeerd. Liese, die nog steeds in mijn armen ligt, valt stil, alsof ze voelt wat er gebeurt.

​Vuurtoren

2 weken later krijg ik dit berichtje:

“Lieve Anja,

​Even om je te laten weten hoe het gaat. De avond na de behandeling had Liese een felle huilbui, die echt van diep leek te komen. Je had me verwittigd. Ik hield haar vast, ​bleef met mijn aandacht bij haar en liet haar toe te ‘vertellen’, zoals je me had uitgelegd. Ze huilde 2,5 uur aan één stuk. Eerst werd het erger. Mijn ​vriend, Ruben, kwam af en toe bezorgd vragen of ik wel zeker was dat ​alles oké was. Ik was zeker. Het was oké. Mijn dochtertje zat in een storm, en dit keer sprong ik niet in het woelige water om haar te ‘redden’, maar loodste haar er als een vuurtoren doorheen.

Dank je wel voor deze beeldspraak, ze hield me recht ​en gaf me kracht. Toen Liese uitgehuild was​, viel ze in mijn armen in slaap. ​​Ik legde haar in de co-sleeper en ze sliep alsof ze weken ​in moest halen.​ ​’s Anderendaags werd Liese vrolijk wakker en gaf ​me ​voor het eerst een lach. Mijn moederhart maakte een sprongetje. We hadden een uur lang oogcontact, alsof ze zei: “dank je wel”​. Sindsdien is Liese veel meer ontspannen. Ze heeft nog moeilijke momentjes, meestal naar de avond toe, maar de ‘stormen’ worden zachter. Ik voel me zoveel zekerder als mama, en alleen al ​hiervoor ben ik je eeuwig dankbaar.​”

Anja Caers, osteopaat D.O.
Auteur van ‘Happy Baby Wijzer’ (www.happybabywijzer.com)

HAPPY BABY WIJZER

Verwacht je een kindje of ben je net mama/papa geworden? Wil je je kindje graag beter leren begrijpen? Wil je weten wat je kunt doen bij een ‘huilbaby’? Bij ongemakjes als onrust, reflux, krampjes, eet- of slaapproblemen?

Dan is Happy Baby Wijzer wat voor jou! In deze ‘online babyhandleiding‘ deel ik onmisbare tips vanuit mijn 20-jarige ervaring als baby-osteopaat waarvan ik vind dat elke ouder ze zou moeten kennen van bij de start. Het zou de zoektocht zoveel makkelijker maken! Je vindt de cursus hier!

Volg Anja ook op Mamaplaats om op de hoogte te blijven van haar nieuwe blogs!