Krijgt je kind al een driftbui als je alleen al zegt dat het spelen afgelopen is? Of eindigt die gezellige dag in het pretpark met een huilbui die de halve terugweg duurt?

Soms zie je het al als je kind ’s ochtends de kamer in komt: met het verkeerde been uit bet gestapt en jij bent de klos. Je probeert dan wel om je kind op te beuren, maar het lijkt wel of wat je ook zegt, je niets goed kan doen. Daardoor heb je het gevoel dat je je kind tekort doet. Of in elk geval niet met elkaar in contact bent zoals je dat diep in je hart zou willen. En pakt het moederschap dus ook niet uit zoals je van tevoren verwacht had.

In dit soort situaties vraag je je af:

• Waarom lukt het mij niet om mijn kind te kalmeren?
• Waarom lukt het mijn kind niet om rustig te blijven?
• Waar komt die boosheid toch vandaan? Is er misschien meer aan de hand?
• Ik doe zo mijn best, waarom voelt het dan telkens of het niet goed genoeg is?
• Ik wil zo graag dat mijn kind lekker in zijn/haar vel zit, maar zo voelt het momenteel helemaal niet.

Je voelt je machteloos en gefrustreerd. Je wil dat het goed gaat met je kind en dat jij een léuke, lieve, maar ook zelfverzekerde moeder bent. Toch?